Τα Δένδρα έχουν φωνή, αλλά ελάχιστοι την ακούν.

    Η αγάπη των Δένδρων προς τους ανθρώπους που τα φροντίζουν και τα προστατεύουν είναι απεριόριστη, ενώ αντιθέτως απεχθάνονται εκείνους που αδιαφορούν για τον πόνο τους, εκείνους που τα κακομεταχειρίζονται, τα δολοφονούν, τα καίνε ζωντανά και τα γενοκτονούν.

    Δυστυχώς όμως, τα Δένδρα δεν έχουν την δυνατότητα να υπερασπισθούν άμεσα τον εαυτό τους από τον μεγαλύτερο εχθρό τους, εκείνα τα ανθρωποειδή που θρασυτάτως αυτοαποκαλούνται άνθρωποι.

    Η Φύση όμως έχει τον τρόπο να αντιμετωπίζει τα παράσιτα και τα καρκινικά κύτταρα στους κόλπους της.

    Όλοι όσοι κακομεταχειρίζονται τα Δένδρα και όσοι επανειλημμένως αδιαφορούν και αδρανούν απέναντι στον πόνο των Δένδρων, καταδικάζονται και εκτελούνται από την ίδια την Φύση. Χάνουν την υγεία που εκείνη απλώχερα χαρίζει και παύουν να αισθάνονται την ομορφιά, την χαρά και την αισιοδοξία που αυτή προσφέρει. Κοιτάζουν το Δένδρο και δε νιώθουν τίποτε. Μετατρέπονται σε μηχανές ψυχρές και ξένες προς το φυσικό περιβάλλον τους και εκείνο τους αποκόπτει από κάθε δυνατότητα αναρρώσεως και θεραπείας οδηγώντας τους στον διανοητικό, ψυχικό και σωματικό θάνατο. Τί πιο δίκαιο!

    Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσεως αποκαλύπτεται μία ακόμη πιό βαθειά κρίση αξιών, ήθους, πνεύματος και πολιτισμού, καθώς η επακόλουθη απώλεια οικονομικών εσόδων έχει αποκαλύψει σε όλο της το μεγαλείο την υποκρισία, την κενότητα, την ματαιοδοξία και την αυταρέσκεια του μεγαλυτέρου μέρους του πληθυσμού.

    Η Φύση στην χώρα εκδικείται, μόνο όπως εκείνη γνωρίζει. Όσοι δεν τη σέβονται, όσοι επιλέγουν να απομακρυνθούν από αυτήν, όσοι θεοποιούν την ύλη, καταδικάζονται σε διανοητική τύφλωση, σε απανθρωποποίηση. Υπνωτίζονται από τον υλισμό και τον καταναλωτισμό, κοπαδοποιούνται, χειραγωγούνται, χάνουν το αυτόβουλο και εν τέλει την ελευθερία τους. Υποδουλώνονται πλήρως, οδηγούνται στην απελπισία και την παράνοια και παύοντας να είναι διορατικοί καταστρέφουν το μέλλον, τόσο το δικό τους όσο και των παιδιών τους.

    Το Δένδρο στο ύπαιθρο, μοναχικό ή συντροφιά με άλλα, σε ένα δάσος από δένδρα, αλλά και εντός των πόλεων και των οικισμών, όπου και εάν ζει, δεν είναι απλώς ένα όμορφο διακοσμητικό στοιχείο της φύσεως, αλλά μία ολοζώντανη και αυτοτελής οντότητα που γεννιέται, μεγαλώνει, γεννά, νιώθει και ζει, συντροφεύοντας μας και προσφέροντας μας ό,τι πολυτιμότερο, το οξυγόνο, τρεφόμενο παραλλήλως με διοξείδιο του άνθρακος.

    Ας αναδείξουμε λοπόν την ομορφιά και τη μοναδικότητα του κάθε Δένδρου και ας οδηγήσουμε μπροστά στον καθρέπτη εκείνους που τα πληγώνουν, τα κακομεταχειρίζονται, τα δολοφονούν, τα καίνε ζωντανά και τα γενοκτονούν.